سلام!

حرفهاي غمگين، باعث ميشه آدمهاي غمگين تر از خودت به دورت جمع بشن. به قول يك نفر، آنكس كه گريه مي كند، يك غم دارد و آنكس كه مي خندد، هزاران غم. البته، من نميخوام توهين كنم، اين جمله رو هم كه گفتم اصلا قبول ندارم، ولي در كل، من به اين نتيجه رسيدم كه اگه حافظ و سعدي و مولوي افغاني ترك، ميخواستن از غمهاي خودشون بگن، هيچوقت حافظ و سعدي و مولانا نميشدن.

تركها هم ناراحت نشن، به هر صورت مولانا،‏ تشخيص داد كه تركها، بيشتر تحويلش ميگيرين. ميتونيد از مردم شهرستان خوي بپرسيد، كه مقبره شمس تبريزي، چه حال و روزي داره. اونم شمسي كه مولانا را ديوانه كرد.

بگذريم، اين تكه، شايد ربطي نداشت، ولي باعث شد كه حجم نوشته ها بيشتر بشه.

يه سري به وبلاگ من بزن، ميخوام باهم بيشتر آشنا بشيم.

چيستم من ؟ زاده يك شام لذتبار

ناشناسي پيش مي راند در اين راهم

روزگاري پيكري بر پيكري پيچيد

من بدنيا آمدم بي آنكه خود خواهم

كي رهايم كرده اي تا با دو چشم باز

برگزينم قالبي خود از براي خويش

تا دهم بر هر كه خواهم نام مادر را

خود به آزادي نهم پاي در راه خويش

من بدنيا آمدم تا در جهان تو

حاصل پيوند سوزان دو تن باشم

پيش از آن كي آشنا بوديم ما با هم

من بدنيا آمدم بي آنكه خودخواهم

دوست عزيز به كلبه تنهايي من هم سر بزن